Een bijzondere ontmoeting; zo maar uit het schijnbare ‘niets’.

Vandaag geef ik je een vers mee, dat bij mij is komen opborrelen na mijn weekend in Mannheim. Theo, mijn geliefde, en ik waren uitgenodigd voor een verjaardagsfeest van een vriendin.

Op het feest gearriveerd had ik een warme ontmoeting met iemand, die ik voor de tweede keer zag en graag weer eens wilde zien. Vele jaren geleden had ik deze mens slechts eenmaal kort gesproken. Dat een weerzien zulke hevige reacties bij mij zou wekken, kwam als een blije verrassing die ik op de een of andere manier toch had voorzien 😇.
Ook nu wisselden we slechts enkele woorden met elkaar. Toch was er iets op wezenlijk liefdesniveau, alsof we elkaar al heel lang kenden: een vruchtbare bodem voor (h)echte vriendschap. Lees maar.

GENOT

Een vreemde vreugdevolle vibratie
Min of meer verwacht
Slechts twee keer een ontmoeting
Slechts enkele woorden gewisseld

Wat is dat bijzondere
En tegelijk zo vanzelfsprekende
Dat wordt gevoeld
Tussen schijnbaar gelijkgestemden?

Het lijkt universele liefde
Plotseling zo persoonlijk voelbaar
Wàt een zinnen-overstijgend genot
Zo wonderlijk en verruimend van hart

Niets willen, alleen ervaren
Niets verwachten
In vol bewustzijn jouw schoonheid
Omarmen en omarmd worden

Gevend, noch nemend
Met een brede lach
En niet gevangen ontvangend
Vrij en liefdevol ontmoeten

Ik wens jou, mijn lezer, ook wondermooie ontmoetingen die recht uit het hart komen.