Wij allen komen een keer te overlijden. Nog dichter bij huis: IK ga een keer dood!
Nu ik dit zo schrijf bekruipt me een benepen gevoel dat praten over de dood eigenlijk ‘not-done’ is. Ik wil leven en liefst niet aan de dood denken. Hoe is dit bij jou? Een gedicht over geboorte, bestaan, dood gaan.
Vandaag geef ik je een vers mee, dat bij mij is komen opborrelen na mijn weekend in Mannheim. Theo, mijn geliefde, en ik waren uitgenodigd voor een verjaardagsfeest van een vriendin.
Iets om je te realiseren: Het verschil.
Mijn lichaam is mijn alles
Mijn geest is mijn niets
Mijn ziel is het verschil
Mijn ziel is mijn alles
…
Twee mensen tegenover elkaar
Samen in ‘gepraat’
Beiden staan voor het raam
Als opgroeiend mens krijg je te maken met allerlei projecties en oordelen van mensen om je heen. Het hoort bij het duale leven waarin je zegt: hier ben ik en daar is de buitenwereld. Een kind moet leren ‘zichzelf te vinden’ door middel van deze projecties en oordelen van anderen. Hij/zij zal dit ook in zijn eigen innerlijk leven gaan toepassen en ervaringen opdoen. Het kind zal daadwerkelijk leren om ‘overeind’ te blijven in het leven en tegelijkertijd de beperkingen van die projecties en oordelen ondervinden bij zijn functies en taken, en zijn gevoel van welbevinden. Alles beleeft hij bewuster dan toen hij nog een pasgeboren baby was. Maar die eerste echte lach van een baby is magisch: gespeend van alle neplachjes die we als volwassenen kunnen hebben. Dit wil ik ook: zo open en vrij lachen als een baby!